YAKUP KUTSANIYOR (Yar. 32. Bölüm)
YENİ YAKUP
HEDİYE
Hiç bir anda bu kadar hediye aldığınız oldu mu? Belki doğum günlerinizde… İnsanlar sevdiklerine hediye alırlar. Aslında ideal olanı, hediye veren kişinin bunu beklentisiz yapmasıdır. Hediyeyi hediye yapan budur. Aksi halde hediye, ödünç eşya veya daha sonradan alacağımız borç haline gelir. Hediye sadece verilir, karşılık beklenmez.
Soru 1: Size göre hediye nasıl olmalıdır? Hediye aldığınızda ne hissedersiniz? Biraz konuşalım, sonra diğer soruya geçelim.
Soru 2: Efesliler 2:8’i okuyalım. Bu ayete göre Tanrı’nın hediye anlayışını konuşalım.
YENİ YAKUP
Yaratılış 32. bölümü yüksek sesle okuyalım. Ardından aşağıdaki soruları birlikte cevaplandıralım:
Soru 1: Yakup’un Esav ile karşılaşma hazırlığında dikkatimizi çeken tutum ve davranışları neler? Yakup’un bu tutumu hakkında neler söyleyebiliriz? Biraz konuşalım, sonra diğer soruya geçelim.
Soru 2: Yakup ile Tanrı’nın güreşi hikayesi bize neler öğretiyor? Bu konuda biraz konuşalım.
Kutsal Kitap insan hakkında o kadar keskin gerçekler sunar ki, biz insanlar Kutsal Kitap’ı okuduğumuzda kendimiz hakkında hiç bilmediğimiz özellikler keşfederiz. Bu sebeple Kutsal Kitap, dünyada eşi benzeri olmayan bir hazinedir. İşte bu hazinede, yaklaşık yirmi yıldır esir gibi çalışan Yakup hakkında, dolayısıyla “biz” hakkında değerli bilgiler öğreniriz.
Yakup, Tanrı’nın çağrısı doğrultusunda -her ne kadar yanlış bir davranışla olsa da- yola çıktıktan sonra ağabeyi Esav’ın yaşadığı yere yaklaştıkça onunla karşılaşmaktan korkar. Ama bu korkusu ona yeni hatalar yaptırmaz, çünkü Yakup bu sefer Rab’be yalvarır. Rab’bin verdiği vaatleri O’na hatırlatır. Buradaki en dikkat çekici cümle onuncu ayette kendini gösterir: “Bana gösterdiğin bunca iyiliğe, güvene layık değilim.” Bu yirmi yılın sonunda Yakup işte bu cümlede hayatını adeta özetlemiştir. Tanrı’nın iyiliği sayesinde hayatta olduğunu ve vaadin mirasçısı olduğunu artık biliyordur. Kendi amacıyla ya da uğraşıyla değil, tamamen Tanrı’nın sağladığı bereketle ayaktadır. Tanrı, kendisini sevenlere karşı her zaman ama her zaman sadıktır. Yirmi yıl boyunca Yakup’un onca yanlış hareketlerine rağmen Yakup’tan vazgeçmeyen ve Yakup’u olgunlaştırıp hazırlayan Tanrı’dan başkası olamaz. Tanrı bu sadakatini yalnızca Yakup’a değil, şimdi bu çağda yaşayan bizlere de göstermektedir. Tanrı, bizi sevmekten ve bizi olgunlaştırmaktan vazgeçmek istemez. Yakup’tan nasıl vazgeçmediyse bizden de vazgeçmeyecektir. Yeter ki Tanrı’yı hayatlarımızda yüceltmek için fırsatlar yaratmayı isteyen bir yüreğimiz olsun! Bu hikayenin sonunda hiç beklenmedik bir şey olur: Tanrı Yakup’un önüne çıkar, kendisini yenerek bereket almasına izin verir. Tanrı’yı yenmek elbette olanaksızdır ama Tanrı sırf bize duyduğu sevgisinden ötürü, zaten vermeyi amaçladığı kutsamayı dökmek uğruna yenilmeyi seçer; tıpkı İsa Mesih’in bizim yerimize canını verip dünya karşısında yenilmesi gibi. Sonunda İsa Mesih dirilişiyle nasıl kazandıysa, Tanrı da Yakup aracılığıyla vaadini devam ettirip yüce hedeflerine ulaşmıştır. Bütün bunlar Tanrı’nın yüceliğine hizmet eder.
Soru 1: Yakup’un hayatını genel olarak düşündüğümüzde, eski Yakup ile yeni Yakup arasında ne gibi farklılıklar var? Biraz konuşalım, sonra diğer soruya geçelim.
Soru 2: Buradaki güreş hikayesi gibi kendi hayatınızdan verebileceğiniz örnekler var mı? Elbette Yakup gibi Tanrı’yla güreşmedik ama benzeri zorluklardan geçmiş, sonunda aslında en başta Tanrı’nın bize vermek istediği bereketleri almış olabiliriz. Biraz düşünelim aklımıza gelenler üzerinde birlikte biraz konuşalım.
Yakup’un hikayesine dönüyoruz şimdi… Yakup’un gurbet yılları bitmesine bitmiş, yollara düşmüştü, şimdi ağabeyi Esav ile karşılaşmak kalmıştı. Başına gelebilecekleri düşünürken güvenmesi gereken tek varlığın Tanrı olduğunu nihayet anladı ve dürüstçe içini açtı. En sonunda da Tanrı’nın bereketini alarak memleketine döndü.
Ancak önemli bir detay üzerinde durmak yerinde olur. Yakup’un değiştiğinden söz etmiştik. Yıllar süren terbiyeyle ve Tanrı’nın Yakup’a ve atalarına verdiği vaatlere sadık kalmasıyla bunun gerçekleştiğini gördük.
Soru: Yakup’un yaşadığı deneyimlerden cezalandırılma ile Tanrı’nın terbiyesi arasında ciddi fark olduğunu anlıyoruz. Bu farklar sizce nelerdir? Tanrı Yakup’u terbiye etmeseydi, cezalandırsaydı hangi sonuçlar görülürdü? Bu konu hakkındaki görüşlerimizi, mümkünse aklınıza gelen ayetlerle örnek vererek, paylaşalım, tartışalım.
İnsan hak etmediği halde hayal dahi edilemeyecek bereketlere sahip olabilir. Bütün bu bereketler, insanın iyiliklerinin sonucu değil, Tanrı’nın kendi yüceliğinin daha belirgin görünmesi içindir. Tanrı cezalandırmak yerine yaşam kurtarmayı sever, ister. Tanrı vaatlerine sadık kalır, insanı da bu vaatlerine dahil etmek ister, insana duyduğu sevgiden ötürü terbiye eder ve böylelikle vaatlerine dahil olmasını sağlar.
HAYATTAN…
Tanrı’nın yaptığı mucizeleri ve iyilikleri görmek, bunları sürekli hatırlamak insan için ne yazık ki kolay değil zira insan unutur, unutmaya meyilli, hatta isteklidir. Yakup, memleketine varırken geçmişi düşündü. Kaçtığında nasıl bir Yakup vardı, döndüğünde nasıl bir Yakup… Yakup dönerken Tanrı’nın iyiliklerini hatırladı. Tanrı’yı övdü. Hak etmediğimiz halde bizler de birçok iyilik gördük.
Lütfen kendimize bir ayna bulalım. Bu aynayı yüzümüze tutup en az beş dakika aynaya bakalım. Aynaya bakarken kendimize şu soruları soralım ve sonra bunu mümkünse grubumuzda paylaşalım:
Soru 1: Hayatımda Tanrı olmasaydı karakterimde ve yaşantımda neler eksik ya da neler fazla olurdu? Biraz konuşalım, sonra diğer soruya geçelim.
Soru 2: Hak etmediğim halde Tanrı’nın bana sunduğu iyilikler, armağanlar, bereketler ve değişiklikler neler? Bunları unuttum mu? Bunları hatırlamak için neler yapabilirim?
UYGULAMA
Mezmur 103:2
RAB’be övgüler sun, ey canım!
İyiliklerinin hiçbirini unutma!
Bu hafta bu mezmuru düşünelim. Rab’bin bize sağladıkları iyilikleri hatırlamakta ne durumdayız, kendimizi sınayalım.
• Bu dersten öğrendiklerinizi kendi cümlelerinizle, kendi çiziminizle, hatta kendi şiirinizle ifade edebilirsiniz.
Resimlerin telif hakkı: Shutterstock (www.shutterstock.com) veya kamu malı.